Υποστήριξη » Ακρεμών – Ετυμολογία
Ακρεμών – Ετυμολογία
ἀκρεμὼν:
Αρχαία ελληνική λέξη που προέρχεται από τη βοτανική ορολογία και σήμαινει κλαδί δέντρου που απολήγει, την άκρη του κλαδιού, το κλωνάρι.
Στον Κύκλωπα (411 π.Χ.), ο Ευριπίδης μεταγράφει σε σατυρικό πλαίσιο τη γνωστή, από την ένατη ραψωδία της Οδύσσειας, περιπέτεια του Οδυσσέα με τον μονόφθαλμο Κύκλωπα Πολύφημο. Στο απόσπασμα που ακολουθεί ο Οδυσσέας, περιγράφει στον Χορό τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρει να εξουδετερώσει τον Κύκλωπα, τυφλώνοντάς τον με ένα πυρακτωμένο κλαδί ελιάς. (Eur. Cycl. 451-459)
[451] Κώμου μὲν αὐτὸν τοῦδ’ ἀπαλλάξαι, λέγων
ὡς οὐ Κύκλωψι πῶμα χρὴ δοῦναι τόδε,
μόνον δ’ ἔχοντα βίοτον ἡδέως ἄγειν.
Ὅταν δ’ ὑπνώσσῃ Βακχίου νικώμενος,
[455] ἀκρεμὼν ἐλαίας ἔστιν ἐν δόμοισί τις,
ὃν φασγάνῳ τῷδ’ ἐξαποξύνας ἄκρον
ἐς πῦρ καθήσω· κᾆθ’ ὅταν κεκαυμένον
ἴδω νιν, ἄρας θερμὸν ἐς μέσην βαλῶ
Κύκλωπος ὄψιν ὄμμα τ’ ἐκτήξω πυρί.
Μετέπειτα, στα βυζαντινά χρόνια, σύμφωνα με το Λεξικό της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας του Εμμανουήλ Κριαρά, η λέξη περιγράφει τους φύλακες, τους φρουρούς των συνόρων.
Η λέξη “ἀκρεμὼν” χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάτι που βρίσκεται στο άκρο ή στο όριο ενός αντικειμένου ή μιας κατάστασης.
Στην τυπογραφία ακρεμόνας (αγγλ. serif) είναι η πατούρα, το πέλμα, το ακρότυπο. Δηλαδή, η διακοσμητική κατάληξη των άκρων των γραμματοκορμών ενός τυπογραφικού στοιχείου.
Τεχνικά, αυτές οι διακοσμητικές καταλήξεις των τυπογραφικών στοιχειών συνήθως ξεπερνούν τα όρια της γραμμής στην οποία είναι τυπωμένες. Ιδιαίτερα στα πεζά (μικρά) γράμματα “γ”, “μ”, “ρ”, “φ”, “χ” και “ψ”. Γι’ αυτό η διαχείριση τους -τόσο κατά το σχεδιασμό της γραμματοσειράς όσο και κατά το «στήσιμο» ενός εντύπου- είναι σημαντική για την αποφυγή τυπογραφικών σφαλμάτων και τη διασφάλιση ενός ομοιόμορφου και ευανάγνωστου κειμένου.